Storno może być:
● czerwone – wówczas zapisu dokonuje się na tych samych kontach i po tych samych ich stronach wartości naniesionej błędnie operacji, ale wyrażonych liczbą ujemną (storno nie ma wpływu na obroty korygowanych kont),
● czarne – wówczas zapisu dokonuje się na tych samych kontach i w tej samej wartości co zapisy błędne, jednak po przeciwnej stronie tych kont, co zawyża obroty kont, na które są wprowadzane takie korekty.
Redakcja poleca: Ustawa o rachunkowości z komentarzem do zmian (książka)
Niezależnie od stosowanego przez jednostkę rodzaju storn – ich treść nie wyraża dokonania żadnej operacji gospodarczej, ale obrazuje wyłącznie techniczną czynność skorygowania błędów popełnionych przy dokonywaniu zapisów w księgach rachunkowych. Mimo to dość często spotyka się jednostki, w których storno (zarówno czerwone, jak i czarne) stosowane jest nie do korygowania błędnych zapisów, lecz do ewidencjonowania operacji zwiększenia (zmniejszenia) lub przychodu (rozchodu) na różnych kontach. W praktyce kontrolnej dotyczy to najczęściej ewidencjonowania:
● rozchodów środków trwałych i pozostałych środków trwałych,
● rozliczenia nakładów inwestycyjnych na gotowe do użytkowania środki trwałe,
● zbycia inwestycji w toku,
● odpisania kosztów inwestycji zaniechanych,
● rozchodowania gotówki z kasy,
● spłaty zobowiązań przez kontrahentów,
● umorzenia należności głównej jednostki i/lub odsetek za zwłokę.
Przyczyną tych nieprawidłowości jest zazwyczaj brak odpowiedniej wiedzy u pracowników księgowości, przy zaniedbaniach głównego księgowego, który nie nadzoruje na bieżąco ich pracy. Czasami niewłaściwe stosowanie storna jest wynikiem wydania poleceń przez samego głównego księgowego. Najrzadsze stwierdzane przypadki występowania tej nieprawidłowości miały związek z ukrywaniem defraudacji zasobów publicznych (zagarnięcie środków trwałych, zagarnięcie środków pieniężnych z kasy).
Polecamy serwis: Rachunkowość budżetowa