Odpowiedzialność cywilna zarządcy drogi
Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. 1985 nr 14 poz. 60 ze zm. dalej jako u.d.p.) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu, do właściwości którego należą sprawy z zakresu planowania, budowy, modernizacji utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zgodnie zaś z art. 20 pkt. 4 u.d.p. do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą. Przez utrzymanie drogi z kolei rozumieć należy wykonywanie robót konserwatoryjnych, porządkowych i innych zmierzających m.in. do zwiększenia bezpieczeństwa ruchu. W zakresie tych obowiązków mieści się m.in. stosowne oznakowanie drogi, szczególnie w przypadku zagrożeń dla bezpieczeństwa ruchu.
Z załącznika nr 1 „Szczegółowe warunki techniczne dla znaków drogowych pionowych i warunki ich umieszczania na drogach" do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r. nr 220, poz. 2181 ze zm.) wynika z kolei, że znaki ostrzegawcze, a do takich znaków należy znak A-18b, stosuje się w celu uprzedzenia o miejscach na drodze, w których kierujący powinni zachować szczególną ostrożność ze względu na występujące lub mogące występować w tych miejscach niebezpieczeństwa.
Dzikie zwierzęta
Zaniechanie w zakresie umieszczenia znaku A-18b w miejscu, gdzie występuje ryzyko pojawiania się zwierząt., tj. przy wjeździe do lasu, czy też w miejscu przecięcia przez drogę dojścia do wodopoju skutkować może odpowiedzialnością zarządcy drogi za szkodę wyrządzoną przez dzikie zwierze. Nie ulega bowiem wątpliwości, że uprzedzenie użytkowników drogi o możliwości wtargnięcia na nią zwierzęcia stosownym znakiem ostrzegawczym zawsze może jeśli nie wyeliminować, to przynajmniej w znacznym stopniu ograniczyć skutki takiego zdarzenia (zob. stanowisko Rzecznika Ubezpieczonych przedstawione w Monitorze Ubezpieczeniowym nr 51- grudzień 2012).
Podstawę roszczeń, jakie mogą być kierowane do zarządcy drogi (bądź też do zakładu ubezpieczeń, z którym zawarł on umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej) w związku z wtargnięciem na jezdnię dzikiego zwierzęcia stanowi art. 415 k.c., a co za tym idzie odpowiedzialność odszkodowawczą zarządca drogi ponosi jedynie w przypadku zawinionego naruszenia obowiązków, o których była mowa wyżej. Mając jednak na względzie fakt, iż zarządca drogi zobowiązany jest do zachowania przy wykonywaniu swoich obowiązków szczególnej staranności, a także zważywszy na abstrakcyjną ocenę niedbalstwa (art. 355 § 1 k.c.) oraz zawodowy charakter działalności (art. 355 § 2 k.c.) sam fakt ich naruszenia przesądza z reguły o winie, co najmniej w postaci niedbalstwa ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 czerwca 2002 r., sygn. akt III CKN 694/00).