Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 11 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1430/13 (LEX nr 1436542) rozstrzygnął spór powstały pomiędzy skarżącą Spółką a właścicielami stron internetowych - osobami fizycznymi, nie prowadzącymi działalności gospodarczej, dotyczący oceny prawnej łączących strony umów, na podstawie których wspomniani właściciele będą zobowiązani do udostępnienia Spółce stron internetowych celem umieszczania na stronach banerów reklamowych klientów Spółki. Przy czym właściciele stron będą zobowiązani w momencie rozpoczęcia współpracy jedynie do jednorazowej ingerencji w kod komputerowy, celem udostępnienia przestrzeni na stronie internetowej na rzecz klientów Spółki. Moment ten traktowany będzie przez strony jako wydanie przedmiotu umowy. Właściciele stron internetowych będą uzyskiwać wynagrodzenie miesięczne z tytułu ww. umowy. Poza tym nie będą oni wykonywać na rzecz Spółki lub jej klientów żadnych innych dodatkowych czynności faktycznych lub prawnych.
WSA w Łodzi stwierdził, że strona internetowa wprawdzie nie jest ani rzeczą, ani prawem i w konsekwencji nie może być przedmiotem dzierżawy w rozumieniu kodeksu cywilnego. Niemniej jednak, zgodnie z zasadą swobody umów, dopuszczalnym byłoby zawarcie umowy nienazwanej, podobnej do kodeksowego wzorca umowy dzierżawy, gdzie właściciel strony internetowej udostępniałby część swojej strony Spółce w celu umieszczania w tym miejscu, za odpłatnością (a więc z pobieraniem pożytków) banerów reklamowych swoich klientów. Taką umowę należałoby potraktować jako umowę podobną do umowy najmu i dzierżawy. Jej celem jest bowiem, jak wskazano powyżej, "wydanie" kontrahentowi, za wynagrodzeniem, strony internetowej (lub jej części - jak w niniejszym przypadku) do korzystania poprzez umieszczanie na niej reklam swoich klientów. W tym też momencie właściciel strony internetowej traci niejako swoje władztwo, gdyż nie może korzystać ze swojej strony (lub jej części), ani udostępnić jej do korzystania innemu podmiotowi. Zakres obowiązków stron takich umów jest zatem analogiczny jak w umowie dzierżawy.
Zobacz również: Koszty uzyskania przychodu w sytuacji zmiany miejsca zamieszkania
W tej sytuacji wynagrodzenie otrzymywane przez właścicieli stron internetowych należałoby zakwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem źródłami przychodów są: najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z działalności gospodarczej są przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Zestawiając treść tych przepisów należy uznać, że art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje przypadki najmu czy też dzierżawy składników majątku niezwiązanych z działalnością gospodarczą. O ile zatem strony internetowej nie wydzierżawi osoba prowadząca działalność gospodarczą, przychód z tego tytułu powinien być opodatkowany jak z umów najmu/dzierżawy i umów podobnego rodzaju, a więc na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Autor: Przemysław Naworol - aplikant adwokacki
Polecamy serwis: Podatki