Dłużnicy solidarni a przypis należności

Nie, księgowanie obu decyzji nie jest poprawne. Z przedstawionych informacji wynika, że jednostka wystawia dwie decyzje administracyjne na każdego rodzica biologicznego osobno. Oznacza to, że jednostka prowadzi dwa odrębne postępowania administracyjne zakończone rozstrzygnięciem sprawy co do istoty. W opisanym przypadku obie decyzje administracyjne ustalają odpłatność na rzecz rodzica biologicznego. Mając na uwadze solidarną odpowiedzialność rodziców biologicznych za dług związany z pozostawaniem ich dzieci w pieczy zastępczej, jednostka ma wątpliwości, jak ująć należność budżetową z dwóch różnych decyzji administracyjnych. Prawdopodobnie oba postępowania administracyjne prowadzone są w różnym przedziale czasowym, a tym samym decyzje administracyjne ustalające odpłatność rodziców biologicznych wydane są w różnych okresach sprawozdawczych. Takie założenie jest istotne, gdyż jednostka w ogóle nie doprecyzowała, że kwoty ustalone w obu odrębnych decyzjach są takie same. Założeniem tym będziemy się kierować w dalszej części odpowiedzi.

Zobacz również: Czy wydatki na zakup nieruchomości przez jednostki sektora finansów publicznych stanowią wydatki strukturalne

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że prowadzenie dwóch odrębnych postępowań administracyjnych nie powinno mieć miejsca. Z orzecznictwa WSA można wyprowadzić wniosek, że jednostka powinna wydać jedną decyzję administracyjną (jedno rozstrzygnięcie co do istoty na obojga rodziców biologicznych). Na przykład WSA w Gdańsku w orzeczeniu z 30 stycznia 2014 r. (sygn. akt III SA/Gd 944/13) stwierdził, że: Zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną (postępowania) jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Interes prawny, o którym mowa w art. 28 k.p.a., może wynikać nie tylko z normy prawa materialnego administracyjnego, ale także z normy prawa materialnego należącej do każdej innej gałęzi prawa, w tym również do prawa cywilnego. Wyrażane są również poglądy, że w niektórych przypadkach interes prawny wywodzić się może z przepisów prawa procesowego. Sąd w składzie orzekającym nie podziela poglądu organów, że decyzja nakładająca obowiązki świadczeń finansowych na dłużników solidarnych może być wydana w postępowaniu dotyczącym jednego z nich, bowiem – wbrew twierdzeniu organu odwoławczego – możliwość wyboru dłużnika, od którego wierzyciel zdecyduje się egzekwować dług, nie jest równoznaczna z możliwością pominięcia w postępowaniu o ustalenie zobowiązania pieniężnego, a takim jest opłata za pobyt dziecka w pieczy zastępczej, pozostałych dłużników solidarnych. Inaczej mówiąc – by można było wybierać, od którego z dłużników solidarnych będzie dług egzekwowany, najpierw należy ich określić, gdyż w świetle art. 193 ust. 2 ustawy, oboje rodzice są stronami postępowania w przedmiocie ponoszenia opłaty za pobyt dziecka w pieczy zastępczej. Za takim rozumieniem powinności organów administracji przemawiają poglądy wyrażane w orzecznictwie sądów administracyjnych, odnoszące się zarówno do rozumienia, kto jest stroną postępowania administracyjnego (por. wyrok NSA W-wa z dn. 26 marca 2013 r. w sprawie I GSK 2/12: „Na gruncie art. 28 k.p.a. przyjmuje się, że gdy decyzja rozstrzyga o prawach i obowiązkach konkretnego podmiotu – postępowanie dotyczy jego interesu prawnego lub obowiązku bezpośrednio. Gdy zaś decyzja rozstrzygająca o prawach i obowiązkach jednego podmiotu odnosi skutek wobec praw i obowiązków innego podmiotu – postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku tego innego podmiotu w sposób pośredni, przy czym przepis art. 28 k.p.a. nie stawia wymogu, aby postępowanie administracyjne dotyczyło interesu prawnego podmiotu w sposób bezpośredni.”, LEX nr 1332642, jak i – kto powinien być adresatem decyzji w przypadku odpowiedzialnych solidarnie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 5 września 2013 r. w sprawie I FSK 1337/12, cyt. „W konsekwencji wadliwego postępowania w sprawie wydano decyzję o odpowiedzialności podatkowej za zaległość podatkową spółki jedynie w stosunku do jednego z byłych wspólników – M.Z. (w stosunku do K.Z. wydano taką decyzję w innym postępowaniu), określając w jej rozstrzygnięciu o solidarnej jego odpowiedzialności, bez wskazania, z kim tę solidarną odpowiedzialność ponosi, co przeczy istocie solidarnej odpowiedzialności wymagającej jednoznacznego określenia w jednej decyzji dłużników solidarnych”; wyrok WSA w Gliwicach z dn. 7 lipca 2009 r. w sprawie sygn. akt I SA/Gl 1141/08, cyt. „W przypadku, gdy obowiązek podatkowy, z mocy przepisu prawa, ciąży solidarnie na osobach fizycznych, współwłaścicielach nieruchomości, organ wymierzający (ustalający) podatek zobligowany jest do wydania decyzji w stosunku do wszystkich osób objętych takim obowiązkiem. Wydanie decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości, z pominięciem osób (osoby) odpowiedzialnych solidarnie, a więc takich, na których ciążyła nieskonkretyzowana powinność świadczenia pieniężnego wynikająca z przepisu ustawy podatkowej, stanowi oczywiste naruszenie prawa”, i wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dn. 27 czerwca 2013 r. w sprawie III AUa 1513/12, cyt. „Solidarny charakter odpowiedzialności danego dłużnika powinien być jednoznacznie sformułowany w rozstrzygnięciu decyzji, w przeciwnym razie nie ma pewności respektowania zasady, iż zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych”.