Zasady tworzenia ZFŚS w jednostkach sektora finansów publicznych

Przeznaczenie Funduszu

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: zfśs) jest specjalnym funduszem tworzonym przez pracodawców na finansowanie działalności socjalnej, zakładowych obiektów socjalnych (ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria) oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli i innych form wychowania przedszkolnego. ZFŚS może być tworzony w sektorze prywatnym jak i finansów publicznych, a więc w jednostkach budżetowych, zakładach budżetowych, gospodarstwach pomocniczych. W odróżnieniu od sektora prywatnego, w którym tworzenie ZFŚS uzależnione jest od liczby zatrudnionych pracowników, w sferze budżetowej jest to krok obowiązkowy. Należy pamiętać, iż przyznawanie świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Środki z zfśs można przeznaczyć m.in. na:

• działalność kulturalno – oświatową np. bilety do kina, teatru;
• udzielanie pomocy rzeczowej lub finansowej w związku z trudną sytuacją rodzinną, osobistą (zapomogi zwykłe), indywidualnymi zdarzeniami losowymi, klęskami żywiołowymi, długotrwałą chorobą i śmiercią najbliższego członka rodziny (zapomogi losowe);
• udzielanie pożyczek na cele mieszkaniowe;
• dofinansowanie wypoczynku zorganizowanego przez pracowników we własnym zakresie tzw. wczasy pod gruszą;
• sfinansowanie kolonii, obozów, zielonej szkoły.

Najbardziej aktualna na rynku książka dotycząca klasyfikacji budżetowej

Tworzenie ZFŚS

Zfśs tworzy się z corocznego odpisu podstawowego naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych w danym roku kalendarzowym, o czym stanowi art. 5 ust.1 ustawy z dnia 4 marca 1994 roku o zfśs. Podstawę naliczenia odpisu stanowi przeciętna planowana w danym roku kalendarzowym liczba osób zatrudnionych w zakładzie pracy skorygowana w końcu roku do faktycznej przeciętnej liczby osób zatrudnionych w zakładzie i obejmująca pracowników zatrudnionych w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy. Podsumowując przy obliczaniu przeciętnej liczby zatrudnionych nie uwzględnia się osób wykonujących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych, czy też przebywających na urlopie wychowawczym.

Polecamy serwis: Kadry i płace

Wysokość odpisu – obligatoryjny i fakultatywny

Wysokość odpisu podstawowego na jednego zatrudnionego (zatrudnionego w tzw. normalnych warunkach pracy) wynosi 37,5 % przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Monitorze Polskim nie później niż do 20 lutego każdego roku. Kolejnym odpisem o charakterze obowiązkowym jest odpis na jednego pracownika młodocianego, którego wysokość wynosi w pierwszym roku nauki 5%, w drugim - 6%, a w trzecim -  7 % przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Natomiast wysokość odpisu na jednego pracownika wykonującego prace w szczególnych warunkach lub prace o szczególnym charakterze- w myśl przepisów o emeryturach pomostowych, wynosi 50 % przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Należy dodać, że w zależności od sytuacji finansowej zakładu pracodawca, w każdym roku kalendarzowym, może zwiększać (odpis uznaniowy) wysokość odpisu podstawowego o 6,25 % przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego na każdego emeryta i rencistę - byłego pracownika zakładu oraz na każdą zatrudnioną osobę, w stosunku do której orzeczono znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności.