Powierzchnia pomieszczeń a podatek od nieruchomości

Centymetr potrafi zadecydować o wysokości daniny

NIERUCHOMOŚCI Gminy różnie interpretują, jak wysokie powinno być pomieszczenie, by opodatkowaniu podlegała całość lub połowa jego powierzchni. Skutek jest taki, że za podobny obiekt można zapłacić nawet dwa razy większy podatek

Wątpliwości dotyczą właściwego rozumienia art. 4 ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 528 ze zm.). Stanowi on, że powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50 proc., a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, to powierzchnię tę się pomija. Ustalenie tego, ile mierzy lokal, ma konkretne skutki finansowe, bo pozwala prawidłowo określić podstawę opodatkowania w podatku od nieruchomości.

Problem w tym, że art. 4 ust. 2 tylko pozornie wydaje się oczywisty. Pomijając już brak definicji wysokości „w świetle”, kłopoty nastręcza też użyty przez ustawodawcę zwrot „od – do”. Nie jest bowiem jednoznaczne, gdzie przebiega granica, która pozwala na naliczenie podatku od całości, a nie tylko połowy powierzchni użytkowej nieruchomości.

Różne interpretacje

Dlatego też gminy różnie interpretują ten sam przepis. Jedne uznają, że niższe opodatkowanie należy się wyłącznie wtedy, gdy lokal ma mniej niż 2,20 m. Twierdzą, że już samo osiągnięcie wartości granicznej oznacza, że wymiar podatku powinien być określany z uwzględnieniem całości powierzchni. Takie stanowisko prezentuje chociażby gmina Cegłów, która wskazała, że powierzchnia pomieszczeń o wysokości poniżej 2,20 m do 1,40 m jest opodatkowana w wysokości 50 proc., a powierzchnia poniżej 1,40 m wysokości jest pomijana. Taką właśnie niekorzystną dla podatników wykładnię potwierdził WSA w Olsztynie. W prawomocnym wyroku z 24 lutego 2016 r. (sygn. akt I SA/Ol 804/15) uznał, że z literalnego brzmienia tego przepisu preferencyjne opodatkowanie obowiązuje, gdy wysokość nieruchomości jest poniżej 2,20 m.

Polecamy produkt: Jednolity Plik Kontrolny – praktyczny poradnik (książka)

Inne samorządy, jak chociażby Starogard Gdański, przyjmują natomiast interpretację bardziej sprzyjającą mieszkańcom. Wskazują, że wyższy podatek należy się dopiero po przekroczeniu 2,20 m i to choćby o 1 cm. W komunikacie w sprawie obliczania podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości części wspólnych budynków z 2016 r. czytamy, że pomiar powinien być wykonany po wewnętrznych ścianach pomieszczeń, z dokładnością do 1 cm, a powierzchnia użytkowa pomieszczeń o wysokości powyżej 2,20 m podlega opodatkowaniu w całości.