Zasiłek wyrównawczy 2017 r.

Polecamy produkt: Jak przygotować się do zmian 2019. Podatki, rachunkowość, prawo pracy i ZUS

Według art. 24 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek wyrównawczy stanowi różnicę między przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem a  miesięcznym wynagrodzeniem osiągniętym za pracę w warunkach rehabilitacji zawodowej.

Komu przysługuje

Zasiłek wyrównawczy przysługuje wyłącznie ubezpieczonemu pracownikowi. Musi on mieć obniżoną zdolność do pracy oraz wynagrodzenie poprzez konieczność poddania się rehabilitacji zawodowej w celu adaptacji lub przyuczenia do określonej pracy.

O konieczności przeprowadzenia rehabilitacji zawodowej orzeka wojewódzki ośrodek medycyny pracy lub lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Zasiłek wyrównawczy nie przysługuje ubezpieczonemu będącemu pracownikiem, uprawnionemu do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego.

Czas przysługiwania

Prawo do uzyskania zasiłku wyrównawczego powstaje w dniu, w którym ubezpieczony pracownik podjął rehabilitację. Zasiłek przysługuje mu przez okres trwania rehabilitacji zawodowej, jednak nie dłużej niż przez 24 miesiące. Prawo do zasiłku, oprócz po upływie 24 miesięcy, ustaje także w przypadku gdy z uwagi na stan zdrowia ubezpieczonego będącego pracownikiem rehabilitacja zawodowa stała się niecelowa.

Zasiłek wyrównawczy nie przysługuje za okresy:           

• niezdolności do pracy z powodu choroby;
• sprawowania opieki;
• pobierania zasiłku macierzyńskiego;
• nieobecności w pracy z innych przyczyn, za które pracownik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Należy zaznaczyć, że zasiłek wyrównawczy może być wypłacany z ubezpieczenia wypadkowego jak i z ubezpieczenia chorobowego. Zależy to do tego czy konieczność poddania się rehabilitacji powstała na skutek wypadku przy pracy, choroby zawodowej lub innych przyczyn.

Sprawdź: INFORLEX SUPERPREMIUM

Świadczenie z ubezpieczenia wypadkowego nie przysługuje ubezpieczonemu gdy:

• wyłączną przyczyną wypadku było udowodnione naruszenie przez ubezpieczonego przepisów dotyczących ochrony życia i zdrowia, spowodowane przez niego umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa.
• będąc w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających lub substancji psychotropowych, przyczynił się w znacznym stopniu do spowodowania wypadku;
• ubezpieczony odmówił bez uzasadnionej przyczyny poddania się badaniu w celu ustalenia zawartości w organizmie alkoholu, środków odurzających lub substancji psychotropowych albo przez swoje zachowanie uniemożliwił przeprowadzenie takiego badania.