Opodatkowanie nieodpłatnych świadczeń po wyroku TK

„Inne nieodpłatne świadczenia” nie mają definicji ustawowej. Trybunał wskazał, jak należy rozumieć to pojęcie, aby opodatkowanie było zgodne z Konstytucją. W ten sposób wyeliminował szereg dotychczasowych problemów, jakie powodował ten nieprecyzyjny zapis.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 12 ust. 1 (w związku z art. 11 ust. 1) oraz art. 12 ust. 3 (w związku z art. 11 ust. 2–2b) ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof) są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji RP. Nie spełniły się więc nadzieje pracodawców i pracowników, że nie będzie dłużej pobierany podatek od nieodpłatnych świadczeń.

Sędziowie wskazali jednak, jak rozpoznać „inne nieodpłatne świadczenie”. Pracodawcy, jako płatnicy, mieli problemy z odróżnianiem świadczeń, które podlegają opodatkowaniu, od tych, które są wolne od podatku. Organy podatkowe stosowały natomiast sporne przepisy w ten sposób, że uznawały każde świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika za podlegające opodatkowaniu (poza wprost zwolnionymi z tego podatku). Prowadziło to do takich absurdów, jak np. opodatkowanie pracownika, który otrzymał zaproszenie od pracodawcy na spotkanie integracyjne. Zdaniem fiskusa, pracownik powinien zapłacić podatek dochodowy nawet wtedy, gdy nie skorzystał z takiego zaproszenia, z uwagi na to, że „miał możliwość pójść na spotkanie”. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego prawdopodobnie zakończy tego typu praktyki. Zgodne z Konstytucją RP jest bowiem opodatkowanie „innych nieodpłatnych świadczeń” rozumianych wyłącznie jako „przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika”. Z tej formuły wynika, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu.

Zobacz również: Bilety dla pracowników jako narzędzie pracy